دشتک شهری در شهرستان اردل در استان چهارمحال و بختیاری است. که در فاصله ۹۲ کیلومتری جنوب غربی شهرکرد در مسیر شهرکرد – مسجد سلیمان واقع شده است.. دشتک در دامان رشته کوه های بلند منتهی به «زردکوه بختیاری» و در کنار شعبه های اصلی «رود کارون» و در میان دشتی که کوه ها و تپه های بزرگ و کوچک آن را در برگرفته اند، جای دارد. از شمال و شمال غرب با شهرستان های فارسان و کوهرنگ، از شرق و جنوب شرقی با شهرستان اردل و منطقه دیناران و از غرب با منطقه بازفت و دوآب صمصامی و نهایتا با گذر از جاده کوهستانی با خوزستان همجواری دارد. در قسمت شمالی دشتک روستای تاریخی «سرپیر» و امامزاده حلیمه خاتون(خاتون حلب) واقع است.. در سمت شرق دشتک روستاهای: «نی سیاق، کوران آباد، یوسف آباد، دهنونده» و در قسمت جنوب غربی آن در محل «چات دشتک، روستای افسرآباد» واقع است. منطقه دشتک همچنین محل ییلاقی جمعیت بسیار زیادی از «عشایر بختیاری» در دامنه های شمال و جنوب آن بوده است که تعداد آنان با تغییر سبک زندگی به مقدار قابل توجهی کاهش یافته است. در سمت غرب بعد از پل دشتک روستاهای بخش دوآب صمصامی شامل: «سیف آباد، دزک علیا و سفلی، صفا آباد، فخرآباد، صمصامی، بهمن آباد، سیاوش آباد و…» ودر فاصله شش کیلومتری شرق دشتک به بعد، روستاهای «آلیکوه، زرمیتان، قلعه درویش، حسین آباد، قلعه رشید، شکرآباد، و رستم آباد» واقع شده اند. ۱ـ وجه تسمیه: دشتک به معنای دشت کوچک و سرسبز است. در فرهنگ فارسی معین در تعریف واژه «دشت» این گونه آمده است: «دشت، زمین پهناور و هموار است(صحرا) زمینی که به هیچ وجه چین نخورده، یا زمینی که به وسیله مواد رسوبی رودها و سیلاب ها به وجود آمده است، این گونه اراضی برای سکونت انسان در صورت اعتلال آب و هوا بسیار مناسب است. صحرا و بیابان: معمولا دشت را برای زمین همواری که سرسبز است و پر آب و علف باشد بکار می برند و بیابان را برای زمینی بی آب و علف و لم یزرع می گویند» بنابراین دشتک با «ک» تصغیر به معنی دشت کوچک است و چون روستای دشتک در مکان نسبتاَ شیب داری بنا شده بود که در مقابل آن دشت هموار و سرسبزی قرار داشت به این دلیل آن را دشتک نامیده اند. دشتی که کوه ها و تپه ها آن را احاطه کرده اند. دشتک تا اواخر سال ۱۳۹۱ روستا بود و در دی ماه ۱۳۹۱ با تصویب در هیات دولت به شهر تبدیل گردید و در تاریخ ششم فروردین ۱۳۹۲ شهرداری دشتک افتتاح شد. در دامان کوه های بلند اطراف دشتک، پوشش طبیعی خاص و سرشار از گونه های مختلف گیاهی به چشم می خورد. در دوران گذشته گونه های گیاهی دارویی و خوراکی بسیار متنوع تر و سراسر منطقه را پوشانده بود. اما با بهره برداری بی رویه و اقدامات سود جویان و در مواردی ناآگاهی فرهنگی و زیست محیطی باعث گردید تا بخش زیادی از آنها در معرض نابودی قرار گیرند. برداشت بی رویه از منابع طبیعی و گیاهان خوراکی و دارویی، جفایی در حق نسل های حال و آینده و نابودی سرمایه های طبیعی است و خسارتهای فراوان دیگر را در پی خواهد داشت. ـ گونه های گیاهی وحشی: انواع گیاهان دارویی و خوراکی (با تاکید بر نام محلی): «گون(گینه)، انجیر وحشی، زالزالک(سیسته)، کنگر، آویشن(اورشم بلی)، جاز، تره کوهی، سیرسبز، موسیر، پونه، نعنا کوهی، چز کوهی، ترشک، ریواس، سماق(تُتُم)،رازیانه، خاکشیر، و گونه هایی با نام محلی: کاردیم، لُپو، لَوِه، ناروندول، فِداله، بَکلو،، شَنگ، مُچه، گل دوا، گل اَورونه، اسطو خودوس،جوشیر، بابونه، گل برنجاس و..» و در گذشته: «کرفس، قارچ، بن سور(بُسور)…» و گل های وحشی شامل: «شقایق صحرایی، یاس وحشی، لاله صحرایی(گل بگریو)، لاله واژگون، سنبل، بنفشه، گل زردی، و…» در این منطقه رویش دارند.